Sokaktayım, kimsesiz bir sokak ortasında;
‎ Yürüyorum, arkama bakmadan yürüyorum.
‎ Yolumun karanlığa saplanan noktasında,
‎ Sanki beni bekleyen bir hayal görüyorum.
‎ ‎
‎ Kara gökler kül rengi bulutlarla kapanık;
‎ Evlerin bacasını kolluyor yıldırımlar.
‎ İn cin uykuda, yalnız iki yoldaş uyanık;
‎ Biri benim, biri de serseri kaldırımlar.
‎ ‎
‎ İçimde damla damla bir korku birikiyor;
‎ Sanıyorum, her sokak başını kesmiş devler...
‎ Üstüme camlarını, hep simsiyah, dikiyor;
‎ Gözüne mil çekilmiş bir âmâ gibi evler.
‎ ‎
‎ Kaldırımlar, çilekeş yalnızların annesi;
‎ Kaldırımlar, içimde yaşamış bir insandır.
‎ Kaldırımlar, duyulur, ses kesilince sesi;
‎ Kaldırımlar, içimde kıvrılan bir lisandır.
‎ ‎
‎ Bana düşmez can vermek, yumuşak bir kucakta;
‎ Ben bu kaldırımların emzirdiği çocuğum!
‎ Aman, sabah olmasın, bu karanlık sokakta;
‎ Bu karanlık sokakta bitmesin yolculuğum!
‎ ‎
‎ Ben gideyim, yol gitsin, ben gideyim, yol gitsin;
‎ İki yanımdan aksın, bir sel gibi fenerler.
‎ Tak, tak, ayak sesimi aç köpekler işitsin;
‎ Yolumun zafer tâkı, gölgeden taş kemerler.
‎ ‎
‎ Ne sabahı göreyim, ne sabah görüneyim;
‎ Gündüzler size kalsın, verin karanlıkları!
‎ Islak bir yorgan gibi, sımsıkı bürüneyim;
‎ Örtün, üstüme örtün, serin karanlıkları.
‎ ‎
‎ Uzanıverse gövdem, taşlara boydan boya;
‎ Alsa buz gibi taşlar alnımdan bu ateşi.
‎ Dalıp, sokaklar kadar esrarlı bir uykuya,
‎ Ölse, kaldırımların kara sevdalı eşi...
‎